بوکیت؛ ساندویچی از جزایر کارائیب با طعمی از تاریخ - فروشگاه اینترنتی هرپو

رژیم غذایی اصلی جزایر کارائیب مملو از هویت و مزه ها است. ذائقه های مختلف در اینجا به طرزی غیرقابل مقایسه با منطقه ها دیگر با هم در آمیخته اند. تاثیر فرهنگ های آسیایی، اروپایی، آفریقایی و ساکنان دورگه منطقه را به وضوح می توان در تاریخ غذاهای این جزیره مشاهده کرد.

گوادلوپ (Guadeloupe) را می توان برترین مثال برای چگونگی طبخ غذایی لذیذ بااستفاده از ترکیب مواد اولیه مختلف دانست. هرکدام از وعده های غذایی طعم دار و ساده در منطقه ها کارائیب از پیشینه داستانی پیچیده ای برخوردار هستند. بوکیت (Bokit)، ساندویچی که از خمیر سرخ شده تشکیل شده است نیز از این قاعده مستثنی نیست.

گوادلوپ، مجمع الجزاری در آنتیل است که یکی از شهرستان های فرادریایی کشور فرانسه به شمار می آید. پیش از آنکه بریتانیایی ها، اسپانیایی ها و فرانسوی ها بر سر استعمار این جزیره با هم بجنگند، بومیان آراواک در آن زندگی می کردند. فرانسوی ها، برده های آفریقایی و ادویه های آسیایی را وارد این جزیره کردند و از گوادلوپ، سرزمینی چندملیتی با فرهنگ های مختلف ساختند. همین درهم آمیزی مواد اولیه مختلف و سبک های متنوعی غذایی بود که منجر به شکل گیری بوکیت شد.

بسیاری از کسانی که اهل این جزیره ها نیستند فکر می نمایند که غذای سنتی کارائیب، بشقابی از برنج و کپه ای از غذاهای دریایی در کنار آن است. هرچند که معمولا غذاهای ساحلی را به شکل ساندویچ درست نمی نمایند، اما بوکیت غذایی شبیه به یک ساندویچ است. دقیقا معلوم نیست که این غذا از کجا آمده است، اما دلیل محبوبیت بوکیت هم مانند سایر غذاهای خیابانی، مقرون به صرفه قیمت بودن و مصرف راحت آن است.

مانند خیلی از غذاهای پرطرفدار خیابانی، معلوم نیست چه کسی و چه زمانی بوکیت را اختراع کرد. در حالی که، این غذا شباهت هایی با کیک جانی در نیوانگلند دارد که طرز تهیه آن را ساکنان انگلیسی آنجا از آمریکایی های بومی منطقه آموخته بودند.

لیلینی (Lelene)، مالک یک شیرینی پزی به نام Lèlène Pastry که به خاطر شیرینی ها و بوکیت هایش معروف است، می گوید:

سرخپوست های قبیله شاونی یک نوع کیک ذرت روی سنگ های داغ می پختند. آن ها نامش را جونیکین Jonikin گذاشته بودند.

او معتقد است ارتباطی بین روش های آشپزی بومی و وعده های غذایی روزمره مدرن وجود دارد:

مهاجران از آن الهام گرفتند و آرد گندم به آن اضافه کردند و نام آن را جرنی سفر (کیک سفر: Journey Cake) گذاشتند؛ چون این کیک در سفرهای طولانی مدت سالم می ماند. در آخر هم چیزی که از آن باقی ماند، نام جانی کیک است.

کیک جانی از این هم بیشتر تکامل یافت. لیلینی می گوید فرهنگ کارائیب، نان های مشابه را به نام های متفاوتی می خوانند: دجون کیک (djoncake) در دومینیکا و باربادوس یا دان کیت (dannkit) در جزایر فرانسوی. او می گوید:

این محصول از نظر ظاهر و محتوا تکامل یافت و به صورت ساندویچ عایدی و نام بوکیت را در گوادلوپ به خود گرفت. در اینجا بود که بوکیت به یک محصول ویژه تبدیل شد.

ناتاشا ویند، یکی از نانواهای محلی منطقه، این غذا را یک محصول ویژه کارائیبی می داند که تنها از آب و آرد ساخته شده است. هر دوی آن ها می گویند با اینکه چند در حالی که این غذا چند ماده اصلی دارد، اما هر آشپزی طرز پخت خود را دارد. با اینکه بوکیت نسبتا استاندارد است، اما هر سرآشپزی این اجازه را دارد که سلایق خود را به آن اضافه کند.

ترکیبی از آرد، آب و کمی نمک می تواند نان های ترد و دایره ای شکلی فراوری کند. آشپز، چانه های خمیر را که روغن روی آن جلز و ولز می نماید، در همان حین پخت باز می نماید و به سرعت آن را از یک توپ خمیری روغنی به معجونی ترد و خوشمزه تبدیل می نماید. این روش پخت، همان چیزی است که آن را به یک غذای خیابانی ایده آل بدل نموده است. این نان ها به شکل نان پیتا پخته می شوند و درون آن، مواد مختلفی گذاشته می گردد و سپس، یک فویل دور آن می پیچند و به صورت داغ به دست مشتری می دهند. بوکیت ها را می توان با انواع پروتئین ها مختلف، مانند ماهی، مرغ یا هر گوشت دیگری پر کرد و روی آن کاهو، گوجه و سس ریخت.

برای مواد داخل آن از گزینه های بی شماری می توان استفاده کرد، اما ناتاشا می گوید چند گزینه سنتی برای این کار وجود دارد:

هر کسی می تواند ترکیبی از طعم های مختلف را روی این ساندویچ که با مرغ یا ماهی کاد تهیه می شوند امتحان کند.

در مکان هایی مانند فستیوال های عمومی حتما این غذاها را خواهید دید؛ یا اینکه فروشنده های خیابانی آن ها را تهیه می نمایند. بعلاوه، در عروسی ها و مهمانی های تولد هم آن ها را خواهید دید که در میزان های بسیار کوچک برای مهمانان سرو می شوند.

در این منطقه، مغازه های غذاخوری کوچکی را در کنار جاده ها خواهید دید که بوکیت می فروشند. با اینکه در هر نقطه از این مجمع الجزایر پروانه ای شکل می توانید ساندویچ پیدا کند، اما شهر سنت آن (Sainte-Anne) و به ویژه، ماشین های طبخ غذا که در آن به وفور دیده می شوند، حق انتخاب های بسیار بیشتری برای چشیدن مزه بوکیت های متنوع را در اختیار شما خواهد گذاشت.

به تازگی، بوکیت راه خود را به بیرون از این جزیره هم باز نموده است و می توان آن را در شهرهایی مانند لندن، پاریس و مونترال هم دید. با اینکه نانواهایی مانند لیلینی و ناتاشا تجربه خود را با همه جهانیان به اشتراک گذاشته اند، اما آن ها بیشتر دوست دارند برای دوستان، خانواده و افراد محلی این غذا را بپزند.

لیلینی می گوید:

کارائیبیها عاشق بوکیت هستند. مهم ترین مشتری ها، کارائیبی ها هستند.